10
Konkurs CYBERFOTO 2024 rozstrzygnięty. W piątek 10 maja 2024 roku ogłoszono podczas otwarcia wystawy w Częstochowie, w Regionalnym Ośrodku Kultury, wyniki XXVII Międzynarodowego Konkursu Cyfrowej Fotokreacji, na który 32 autorów nadesłało 147 prac. Wystawa pokonkursowa stanowi przegląd prac fotograficznych powstałych przy użyciu rozmaitych narzędzi do transformacji obrazu. Wystawa potrwa jeszcze do 31 maja.
Tym razem spotkaniu towarzyszyła refleksja na temat sztucznej inteligencji i jej wykorzystania w procesie twórczym. Wykład dr. Krzysztofa Jureckiego przybliżył to zagadnienie. Wykładowca przedstawił zagrożenia i nowe możliwości płynące z zastosowania AI w kreacji artystycznej.
Z wdzięcznością przyjąłem wiadomość, że moja praca „Bestiariusz” znalazła uznanie i została wyróżniona Nagrodą Krytyka Sztuki Krzysztofa Jureckiego, który w katalogu wystawy pokonkursowej nazwał ją: „bardzo wyrafinowaną w formie i kolorze prac[ą…], która w swej formule sięga do rozwiązań Hieronima Boscha i Petera Bruegla Starszego, a więc do XV i XVI w.”
Jak nie dać się zdominować AI w sztuce? Gdybym miał odpowiedzieć na to pytanie, powiedziałbym, że sposobem na to jest nieustanne rozwijanie własnej inteligencji i kreatywności, nierezygnowanie z własnej autonomii twórczej, a wyko- rzystując narzędzie, jakim jest AI, pozostawienie sobie nadrzędnej roli w procesie obrazowania, zgodnie z zasadą wyrażoną przez Krzysztofa Jureckiego w „Autonomii widzenia” (Łódź 2021 t.1, s.5): „Zawsze pozostaje jednak autonomia własnej koncepcji twórczej i myślenia o niej, które powinno być niezbywalną kategorią w sztuce”.
Zdjęcia z wernisażu pochodzą z moich zbiorów prywatnych.
18
W niedzielę 18 czerwca 2023 roku o godzinie 18.00 w Atelier Wimar / Łazęga Poznańska, Święty Marcin 75 w Poznaniu miał miejsce performans artystyczny na otwarcie wystawy rysunków fotograficznych. Zgodnie z zapowiedzią, mimo przeciwności losu, dotarli do Poznania Alisa Makarenko i Alexey Torgunakov, którzy przy muzyce granej na żywo przez Urszulę Kołaczek, Lidię Wysocką i Michała Bandurę odsłonili zaambalowane rysunki fotograficzne Andrzeja Hajdasza podczas niezwykłego, poruszającego performansu, w obecności licznie przybyłej publiczności.
PSALM 37: CISI ODZIEDZICZĄ ZIEMIĘ. Nasz projekt fotograficzno-taneczno-muzyczny jest próbą refleksji nad kondycją człowieka wobec realnych zagrożeń, jest poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie, jak się odnaleźć w niespokojnych czasach i odzyskać „substancję wymarzoną”. Jest też próbą sformułowania wspólnego komunikatu artystycznego fotografa, choreografki, tancerza i muzyków.
W projekcie uczestniczą: fotograf-pomysłodawca Andrzej Hajdasz, tancerz Alexey Torgunakov, choreografka i tancerka Alisa Makarenko.
Współtwórcy podczas pracy, fot. Barbara Hajdasz
Muzykę skomponowali i wykonali: Urszula Kołaczek – wiolonczelistka, Lidia Wysocka – pianistka, Michał Bandura – puzonista. Nad całością pieczę kuratorską roztoczył Janusz Oleksa.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Relacja z wydarzenia w postaci filmu. Kliknij poniżej.
Wersja autoryzowana przez właścicieli praw autorskich: Andrzeja Hajdasza, Alisę Makarenko, Alexeya Torgunakova, Urszulę (Kołaczek) Gil, Lidię Wysocką, Michała Bandurę. Wszelkie prawa zastrzeżone.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Relacja z wydarzenia w postaci reportażu. Kliknij tutaj
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Szczegółowy opis projektu w postaci pliku PDF. Kliknij tutaj
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
18
Wczoraj to znaczy 18 maja 2023 roku, miało miejsce otwarcie wystawy rysunków fotograficznych Andrzeja Hajdasza podczas performansu jego pomysłu w choreograficznej i performatywnej oprawie Pauliny Wycichowskiej przy dźwiękach muzyki granej na żywo przez Malwinę Paszek. Wydarzenie to odbyło się w ramach XXVI Festiwalu Nauki i Sztuki w Poznaniu w Atrium Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz. Była to druga odsłona projektu pokazanego po raz pierwszy w trakcie inauguracji Warsztatów Tańca Współczesnego DANCING fairPayce 2022 w Poznaniu.
Projekt żyje i z biegiem lat zmienia się. Wzbogacają go nowe doświadczenia, nowa przestrzeń, nowi widzowie i czas. Niezmiennie towarzyszy mu natomiast duch Zochy, Zofii Stryjeńskiej, której obrazy i biografia tak zafascynowały trzech twórców „Obrazobrania”.
Relacja z wydarzenia w postaci reportażu. Kliknij tutaj
Podczas performansu towarzyszyła nam też Iza Jankowska, która przekazała mi kilkanaście kadrów wykonanych przez nią w czwartkowy wieczór. Izo, bardzo Ci za to dziękujemy. Poniżej zamieszczam kilka zdjęć jej autorstwa, które będą nam przypominać atmosferę tamtego wydarzenia.
Materiały z premiery w ramach DANCING fairPlayce POZNAŃ 2022. Kliknij tutaj
01
Już 20 sierpnia 2022 r. o godz. 19:00 zabierzemy Was na performatywny spacer, zawłaszczając dwa poziomy budynku fairPlayce w Poznaniu, ul. Bożydara 10, podczas którego królować będą taniec (Paulina Wycichowska), muzyka (Malwina Paszek) i rysunki fotograficzne (Andrzej Hajdasz) a towarzyszyć nam będzie duch Zofii Stryjeńskiej, której obrazy nas zauroczyły…
Relacja z wydarzenia w postaci reportażu. Kliknij tutaj
Relacja z wydarzenia w postaci filmu. Kliknij poniżej
Jako element performansu pojawiła się projekcja filmu składającego się ze scen nakręconych podczas sesji zdjęciowych do naszego projektu. Zapętlony film w konwencji niemego kina, wyświetlany był na ekranie podczas trwania całego wydarzenia. W filmie występują Paulina Wycichowska i Andrzej Hajdasz.
04
Rok 2022 ogłoszono Rokiem Romantyzmu Polskiego. Wiąże się to z dwusetną rocznicą wydania „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza, utworu wyznaczającego początek epoki polskiego romantyzmu. Już w styczniu postanowiłem podjąć wyzwanie zmierzenia się z romantycznym tematem i przygotować własny projekt fotograficzny. Zaprosiłem kilku znajomych fotografów do tego przedsięwzięcia, ale początkowy entuzjazm ostudziła trochę codzienność – całkiem nieromantyczna a także złe wieści zza wschodniej granicy. Życie pisze swoje scenariusze, różnie plotą się nasze losy, stawiając na drodze rozmaite przeszkody. Wszystko trochę się przedłużało, kilka osób zrezygnowało. W końcu jednak udało się zebrać prace grupy w składzie: Iza Jankowska, Ela Wawrzyniak-Buschermöhle, Filip Połaniecki i ja – Andrzej Hajdasz.
Ela przygotowała niezwykle magiczne obrazy zatytułowane „Rozważna i romantyczna”, Iza dołączyła do nich bardzo romantyczne fotografie spięte tytułem „Utęsknienie Io”, Filip zbudował instalację inspirowaną swoją przygodą z dzieciństwa a potem wykonał jej zdjęcie, nadając tytuł „Litość”. Ja wybrałem najpierw dwie prace z cyklu „Obrazy bizarne”, ale ponieważ projekt rozciągał się w czasie a ja tymczasem wysłałem jedną pracę z tego cyklu na konkurs Cyberfoto 2022, który zakładał zgłoszenie prac niepublikowanych, wstawiłem do projektu dwa rysunki fotograficzne zatytułowane „Dziady”.
Ostatecznie po rozstrzygnięciu konkursu zdecydowałem włączyć nagrodzoną przez Prezes Stowarzyszenie Twórców Fotoklubu Rzeczpospolitej Polskiej pracę i kolejną z cyklu „Obrazy bizarne” do naszego projektu jako postscriptum.
Jacek Grzesiak dołączył do projektu kompozycję „Oddech przestrzeni” wykonaną wspólnie z zespołem KliMagJa – współtworzącą nasz Romantyzm 2022.
Elu, Izo, Filipie, Jacku – dziękuję, że zechcieliście wziąć udział w projekcie!
Tu zamieszczam krótki filmik pokazujący efekt naszych starań.
ANDRZEJ
ELA
ANDRZEJ – postscriptum
FILIP
07
Galeria PIK była po raz kolejny gospodarzem wystawy pokonkursowej. Ostrowskie Centrum Kultury ogłosiło w roku 2021 kolejną edycję konkursu REMIS – 23. Biennale Fotografii w Technikach Fotograficznych i Cyfrowym Przetwarzaniu Obrazu. Konkurs został rozstrzygnięty, werdykt zapadł, a 7 października 2021 roku w Galerii PIK w Ostrowie Wielkopolskim nastąpiło uroczyste otwarcie wystawy pokonkursowej.
REMIS – 23. Biennale – relacja z wernisażu
24
Premiera dla publiczności przełożona z powodu obostrzeń epidemiologicznych
We wskazanym wcześniej terminie odbędzie się zamknięty pokaz przedpremierowy
Nową datę premiery ustalimy tak szybko jak to będzie możliwe
MUZEUM EMOCJI to spektakl opowiadający o radości i rozpaczy, dumie i smutku, trwałości i przemijaniu, wysiłku i satysfakcji w świecie wartości jednostkowych i uniwersalnych.
Prace nad spektaklem rozpoczęły się w roku 2019. Na kolejnych sesjach zdjęciowych powstawały układy choreograficzne zamknięte w kadrach, potem w postprodukcji krystalizowały się scenografie a w nich rodziły się inscenizowane obrazy. W tych baśniowych, czasem symbolicznych dekoracjach dominuje język tańca, utrwalony aparatem fotograficznym, zapisany światłem, pełen emocji i znaczeń, różnych w odmiennych stylistykach. Fotograf umieszcza na obrazie zawsze dwie postacie wykreowane przez tancerkę: jedną, poprzez którą choreografka wyraża najpełniej swoje emocje, i drugą, poprzez którą fotograf najlepiej ujawnia swoją sztukę, łącząc w ten sposób dwa języki w jeden komunikat artystyczny.
W trakcie spektaklu obrazy ożywają i stają się na powrót ruchem, z którego powstały. W choreografii Agnieszki Fertały fotokompozycje autorstwa Andrzeja Hajdasza w oprawie muzycznej Jacka Grzesiaka zapraszają do magicznego świata żywych obrazów, w których królują uczucia, i te odnoszące się do codzienności, i te mówiące o tradycji, a w końcu i te odwołujące się do pamięci, tego co lokalne i tego co ogólnoludzkie, czerpiąc z dziedzictwa kulturowego miejsc bliskich i dalekich.
Podczas spektaklu zatańczy AGNIESZKA FERTAŁA, na bębnach (djembe, darabucce, kotle obręczowym), akordeonie, gitarze, skrzypcach ludowych, dudach, harmonijce ustnej, duduku, fleciku prostym i irlandzkim, ligawie, szałamaji, drumli i cymbałach zagra JACEK GRZESIAK, a wystawę swoich fotokompozycji otworzy ANDRZEJ HAJDASZ.
ZAPRASZAMY NA PREMIERĘ SPEKTAKLU 11 PAŹDZIERNIKA 2020 ROKU, GODZINA 16.00 W DOMU POLSKIM W ZAKRZEWIE (KOŁO ZŁOTOWA)!
Zwiastun spektaklu znajduje się poniżej.
24
Wystawę w Galerii Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu otworzyli 24 stycznia 2020 roku o godzinie 17.00 wicedyrektor BU Bożena Oborska i kurator wystawy Janusz Oleksa. Następnie kurator przybliżył postać autora w krótkim wprowadzeniu:
„[…] Pamiętam, parę lat temu, kiedy się poznaliśmy – powiedział Janusz Oleksa – jego pierwsze prace, które realizował, były oparte na działaniach czysto zewnętrznych. Andrzej ewidentnie wykorzystywał sytuacje zastane z bardzo dużą dbałością o szczegóły, moment i chwilę, które były decydujące, aby obraz był maksymalnie bogaty, były to sytuacje nierozłącznie związane z tańcem, ruchem, ze sceną. Odnajdywał te sceny, łapał te momenty i je fotografował. Ale to, co mnie zaskakiwało, to fakt, że prace Andrzeja zdecydowanie wychodziły poza konwencję tego, co odnaleźlibyśmy w fotoreportażu czy nawet w dokumencie.
Po latach kolejnych prób i działań okazało się, że Andrzej z bacznego obserwatora, fotografa – myśliwego, zaczął przechodzić na stronę bycia fotografem reżyserem. Dla niego było za mało, że tylko odnajduje te miejsca, chciał mieć większy wpływ na cały obraz. W związku z tym rozpoczął pracę, gdzie zarówno jego wpływ dotyczył tego, kto jest bohaterem zdjęcia, jak również tego, co dzieje się na scenie i jaka ta scena jest, i czym ona jest. Andrzej przyjął na siebie rolę zarówno scenografa, choreografa, jak i reżysera. Tak naprawdę są to obrazy, które mają mnóstwo elementów ewidentnie przekraczających język fotografii, możemy mówić o wartościach i jakościach, które odnajdujemy w rysunku czy malarstwie […]”.
Potem zabrał głos autor, przedstawiając swoje prace jako pokłosie spotkań w przestrzeniach nieistniejących, lecz możliwych, ludzi, twórców, artystów, odważnie, zuchwale, mężnie patrzących na siebie samych, swoje kreacje i otaczający świat. Zachęcał, żeby odkrywać w sobie heroizm widzenia i zapraszał do swoistej gry, gry spojrzeń. Następnie fotograf zaprosił do obejrzenia filmu z udziałem choreografki Alisy Makarenko i swoim własnym, będącego opowieścią o pracy nad jedną z fotokompozycji. Podczas projekcji przybyli goście mieli okazję posłuchać muzyki na żywo w wykonaniu Michała Gila (na puzonie) i Jana Garsteckiego (na perkusji).
W trakcie trwania wystawy odbył się spektakl – performans pt. „Za drzwiami” pomysłu autora fotografii w choreografii Alisy Makarenko, z którego dokumentacja znajduje się pod adresem:
Relację z wernisażu oraz wizyty gości i mediów można przeczytać tutaj:
Odwaga patrzenia > relacja
Trzy z ośmiu prac przedstawionych podczas wystawy w Galerii BUAM w Poznaniu:
18
Premiera spektaklu „Sensualista” miała miejsca dnia 17 i 18 września 2017 na scenie STA w Poznaniu. Pomysłodawczynią i wykonawczynią była Alisa Makarenko. Scenografią w spektaklu była sama przestrzeń podzielona tylko światłem. Czy publiczność można przyciągnąć i zainteresować pustą sceną? Alisa to potrafi. Poszczególnym fragmentom przestrzeni przypisała oświetlenie, w którym rozgrywały się potem wykreowane przez nią sceny pełne rozmaitych emocji. Oglądane improwizacje wciągały widza coraz bardziej w tajemniczy świat „Sensualisty”. W świecie tym jest cała gama emocji, od melancholii i rozmarzenia, poprzez stan modlitewny a na strachu kończąc. Oglądający mogli przypisać swoją własną interpretację temu, co oglądali. Każdy z nas ma swoją własną emocjonalność, z którą porównywał choreograficzne układy przekładające stan ducha na język ruchu. Nie sposób przejść wokół tego obojętnie.